Ik heb een lijstje Helden. Daarop staan mensen die ik bewonder. Die ik goed vind in wat zij doen. Die ik mooi vind. Je komt niet zomaar op mijn lijstje Helden, laat dat duidelijk zijn. Door mijn werk kom ik zo nu en dan in contact met zo’n Held van mijn lijstje. Doodeng vind ik dat. Want: ik wil niet overkomen als een bakvis. Nee, ik ben een vrouw van de wereld, ik verafgood niemand, iedereen moet poepen dus waarom zou ik zenuwachtig zijn?
Dat is nou precies het punt. Prince was vroeger onbereikbaar, Henny Vrienten daarentegen was een stuk dichterbij. Toen mijn vriendin een handtekening met een lief zinnetje van hem, geregeld door haar moeder, kreeg, vielen we allebei in katzwijm. Dat kan namelijk als je 12 jaar bent. Maar als je de veertig bent gepasseerd, gedraag je je. Maar als ik nu ineens oog in oog met een Held sta om hem te interviewen, is mijn professionaliteit ver te zoeken. Ik doe echt mijn best, maar faal bijna altijd.
Zo moest ik jaren terug voor de krant naar een boekwinkel waar Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, zou komen. “Wil jij dat doen, Ka, jij bent op de fiets dus kan je daar snel zijn.” Oh god. Huub. Tuurlijk. Ik ga wel even naar Huub. Met knikkende knieën liep ik de Haagse boekhandel binnen. Ja. Daar zat ie. Huub. Held Huub. Een handtekening wilde ik niet vragen, wat moest ik daar nou mee? Met hem op de foto dan? Nee! Dat durf ik niet. Ik stelde Held Huub gewoon wat vragen, en racete terug naar de redactie. Mijn hart zat in mijn keel. Ik had Held Huub gesproken. En hij beantwoordde gewoon mijn vragen. Hij práátte gewoon tegen mij.
Mijn jongste en oudste hebben ook helden. Ik vind dat leuk. Iedereen heeft recht op zijn eigen held. Het vervelende is dat ik hun helden niet ken. Die helden zijn namelijk geboren na 1990 dus voor mij oninteressant. Laatst bezochten we een museum om de interactieve tentoonstelling Let’s YouTube! te bezoeken. Toen we binnen kwamen stond het zwart van de kinderen. Wat bleek? Je kon met YouTuber Don, alias de Gamemeneer, op de foto. Ik had werkelijk nog nooit gehoord van deze Gamemeneer. Mijn oudste werd uitzinnig, mijn jongste steunde hem in zijn gekte. Don! Ze moesten op de foto met Don! Maar de fotorij was gesloten. We mochten niet meer. De teleurstelling van mijn oudste was groot. Heel groot. En kuikens met grote teleurstellingen zijn voor moeders als ik onverteerbaar. Maar ja, wat moest ik?
Niet veel later, we waren een vlog aan het maken, dacht ik Don te zien. Ik stootte mijn kleinste aan. “Is dat Don?”, vroeg ik hem. Mijn kleinste knikte met open mond. Don liep met een gezelschap. Ik sprong van mijn kruk, trok een sprintje, hoorde mezelf ‘Don! Don!’, roepen en hij draaide om. Ik hijgde dat mijn mannen met hem op de foto wilden. De 26-jarige Don keek mij vriendelijk aan. “Haal ze maar.” En daar stonden ze, met z’n drieën. Stralend. Mijn oudste noemde mij een supermama, mijn jongste bleef maar highfiven.
Thuisgekomen vulde ik mijn lijstje Helden aan met mijn jongste Held ever.
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
