Harry. Harry kan toch niet de moordenaar zijn? Hij hield van Nola. Ik weet het zeker. Maar wie dan? Tammy Quinn. Ja. Het is Tammy Quin. Ik weet het nu echt zeker. Of toch niet? Zij had toch geen baat bij de dood van Nola? Nee. Nu weet ik het echt heel zeker. Het is Chief Dawn. Of toch niet? Ik pieker me suf. Al weken. Volledig in de ban van het boek De waarheid over de zaak Harry Quebert, geschreven door Joël Dicker.
Dit boek kocht ik stomtoevallig en op goed geluk op de allereerste dag van de Boekenweek. Ik struinde door de boekwinkel. Pakte boeken op, aaide de kaften zacht, las de achterflap. Wat moest ik nemen? Ik slenterde door. Mijn aandacht werd getrokken door een enorme hoge stapel boeken. Dikke boeken. Ik houd niet van dikke boeken. Dat duurt zo lang voordat ik het uit heb en mijn concentratie is er in de loop der jaren niet veel beter op geworden, dus eigenlijk mijd ik dikke boeken als de pest. Mijn laatst gelezen kiloknaller, was die van Harry Mulisch; De Ontdekking van de Hemel. Ik weet zelfs nu nog, na al die jaren, dat de hoofdpersonen Quinten en Onno heten. Nutteloze feiten.
Die hoge stapel dikke boeken werkte als een magneet. Ik pakte een boek op. Zag op de cover een schilderij van Edward Hopper. Dat begon al goed. Ik las de achterkant. Een schrijver met een writersblock, een meisje van 15 dat in Aurora voorgoed van de aardbodem was verdwenen, talloze verdachten. Ik besloot de gok te wagen. Eerst las ik op mijn gemak het Boekenweekgeschenk van Tommy Wieringa uit. First things first.
En toen brak de dag aan dat ik er klaar voor was. Ik maakte een ferme schouderrol, haalde diep adem en sloeg de eerste bladzijde op. Ik las het colofon. Bekeek de voorkant van Hopper. Snoof de geur van een nieuw boek op en begon in De waarheid over de zaak Harry Quebert. Omdat ik graag alles deel, maakte ik een foto van het boek en zette dat op Facebook. Onmiddellijk kreeg ik reacties van mensen die het boek ook hadden liggen. Een vriend vertelde me dat het boek in januari in De Wereld Draait Door door de vier boekverkopers als boek van de maand was bestempeld. Ik snapte ineens de enorm hoge stapel dikke boeken. Ik begon te lezen en hield nooit meer op. Ik zeulde het boek dat meer dan een pond weegt overal mee naar toe. Bloednerveus in de wachtkamer van de tandarts vrat ik Dickers letters. Ik leefde ruim twee weken in New England waar het boek zich afspeelt. Ik maakte onderdeel uit van de gemeenschap. Leefde mee met de hoofdpersonen in het boek. Als ik uit bed kwam zette ik een kop thee, en daar zat ik aan de grote tafel. Lezen. Lezen. Lezen. Wie had Nola nou toch vermoord? En waarom? Waarom moest dat meisje dood? Ik wilde agent Chief Dawn door elkaar rammelen. Doe iets! Nu!
En toen kwam het onvermijdelijke. Ik naderde de laatste bladzijde. Nee. Ik ga niets over de inhoud vertellen. Na het lezen van die laatste pagina sloeg ik het boek dicht. Zuchtte diep. Hoe kon ik nou verder leven zonder mijn vrienden in Aurora? Ze voelden als familie of op zijn minst als vrienden.
Joël Dicker heeft het voor elkaar gekregen: ik verlang naar meer. Het boek is uit. Ik weet hoe het afloopt. Dat weerhoudt me niet om ooit dit boek nogmaals te lezen. Al was het maar om mijn oude vrienden in New England weer even te zien.
De waarheid over de zaak Harry Quebert, geschreven door Joël Dicker.
Uitgever De Bezig Bij
Wil jij het boek ook lezen: BESTEL DIT BOEK OP BOL.COM
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
