Ze had prachtig wit haar, mijn oma. Als ik bij haar logeerde zag ik hoe ze ’s avonds haar zilveren haar borstelde. ’s Ochtends draaide ze het in een lage knot die ze vastzette met een sierlijke speld. Ze was al jong grijs maar dacht er niet aan te verven. Hoefde niet, de zilverwitte kleur was prachtig. Ik borstelde haar haar graag en wilde, later als ik groot was, net zulke prachtige lokken. Ik was acht jaar.
Met ouder worden heb ik een haat/liefde verhouding. Jarenlang was ik overal de jongste. Thuis, op school en later op het werk. De aftakeling, daar was ik nog lang niet aan toe. Stond in de bloei van mijn leven.
Wanneer die dag kwam, ben ik even kwijt. Was ergens rond mijn dertigste. Ineens ontdekte ik dat ik niet meer het kuiken was. Geen meisje meer.
Dat werd me helemaal pijnlijk duidelijk toen ik mijn allereerste grijze haar ontdekte, veel eerder dan rond mijn dertigste. Ik stond voor de spiegel. Dacht nog: dat is de lichtval. Daardoor lijkt het zilver. Kan niet zo zijn dat er op mijn hoofd nu al een grijze haar zit. Ik pakte m tussen duim en wijsvinger. Hield m omhoog. Er zat geen enkel pigment meer in. Het was de keiharde waarheid. Ik. Werd. Grijs. Aaaarrrggghhh. Voor het eerst in mijn leven vond ik het jammer dat ik niet blond was. Daarin vielen pigmentloze haren veel minder op. In mijn donkere haar was er geen ontkomen aan.
Sinds die eerste grijze haar, die ik er natuurlijk uittrok, zijn er velen bijgekomen. Ik zie zoveel vrouwen die het laten en die er prachtig uitzien, maar ik kan het nog niet. Dus nam ik de beslissing: ik ga mijn grijze haren verven.
Omdat ik lang haar heb, behandel ik alleen de uitgroei, waardoor het lijkt of het mijn eigen kleur is. Ik doe dat met natuurlijke haarverf voor een goede grijsdekking zodat ik er zeker van dat ik er alles goed onder krijg.
Van de aftakeling die nu toch wel langzaam doch gestaag is ingezet, maakt grijs worden het minste indruk op me. Dat ik rimpels krijg en oude wijven-handen vind ik bijvoorbeeld veel zorgwekkender.
Verlangen naar het prachtige zilverwitte haar dat mijn oma op hoge leeftijd had, doe ik allang niet meer. Ik weet dat er een dag komt dat ik de verf en de kwast links laat liggen en me naar mijn leeftijd gedraag.
Ook weet ik dat die dag nog heel ver weg is…
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
