Ach. Wat had ik hier graag juichend medegedeeld dat ik maar liefst drie kilo vet kwijt zou zijn. Of drie kilo lucht voor mijn part. Maar de waarheid is anders. Mijn maandelijkse weegmoment was weer een fijne. Ik was in de veronderstelling dat het best oké met mij en mijn gewicht ging. Snel bedacht ik even wat ik de afgelopen tijd had verorberd. Dat was toch meer vet en zoet dan goed voor me was. Te laat. De weegschaal van strenge Ratna was onverbiddelijk. Wederom een ons eraf. Fijn hoor, een ons. Maar als ik maandelijks een ons afval, dan schiet het allemaal niet erg op. Was ik nou heel teleurgesteld? Nee. Eigenlijk niet. Omdat ik voel dat ik op de goede weg ben.
Mijn suffe rondje op de fitnesstoestellen heb ik recalcitrant als ik ben, aan de wilgen gehangen. Ongeïnspireerd zat ik op het beenapparaat. Was steeds de tel kwijt. Zat met Jan en alleman te kletsen. Nee. Dat schoot niet op. Toen ik het Ratna opbiechtte, keek ze me onderzoekend aan. “We gaan het anders doen.”
Twee weken terug moest ik me melden. Op vrijdagochtend. Ratna wreef in haar handen. Ik wees op mijn gezellige roze shirtje. “Nieuw. Speciaal voor het nieuwe Ratna Rondje aangeschaft.” En om je mild te stemmen, dacht ik er achteraan maar zei ik niet hardop.
“Zo”, klapte Ratna in haar handen, “we gaan supersetjes doen.” Dat klonk zeer onaangenaam. “Dat houdt in dat je twee oefeningen tegelijk doet. De ene eerst twaalf keer, dan de andere twaalf keer en dat drie keer.” Razendsnel rekende ik uit en kwam tot de conclusie dat dat heel vermoeiend was. “Dus”, ging Ratna verder, “twaalf keer borst en dan twaalf keer op de grond push ups op je tenen.” Ik slikte. Daar ging ik. Als een malle. Halverwege mijn oefeningen kwam Josefien eraan. Aangestoken door mijn fanatisme ging ze ook aan de slag.
Als een kip met een nieuw roze shirtje zwalkte ik door de fitnesszaal; de walking lunges waren een feit. Vierentwintig stappen. Maal drie. Ratna moedigde me aan. Het hielp. Onderweg kwam ik een ander slachtoffer tegen; we zeiden niks, keken elkaar aan en wisten: we hebben beiden een zwaar Ratna Rondje.
Na afloop fietste ik met Josefien naar onze koffiedate. Ze stopte. “Wacht even. Even op mijn appje invullen dat ik heb gesport. Ik wil best bewegen hoor, maar dan moet natuurlijk wel iedereen het weten”, joelde ze.
Wat ik niet had verwacht: ik heb lol in dat Ratna Rondje. Ook zonder Ratna vind ik die supersets leuk. Dynamisch. Heb geen tijd om te kletsen, mijn hartslag zit continu hoog en dus heb ik weinig adem. Met dit rondje heb ik het idee op de goede weg te zijn. Een andere opdracht was: een eetdagboek bijhouden. Dat doe ik braaf sinds vrijdag. Alles wat ik in mijn mond stop, noteer ik. Ik heb er een dagtaak aan.
Hoewel de weegschaal niet juichend is, ben ik het wel. Omdat ik voel dat het goed komt. En zo niet, dan toch. Wordt vervolgd.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
