Ka lacht om Kakhiel

Ik lach graag. Je kunt me wakker maken voor een enorme dijenkletser. Zo eentje waarvan ik niet meer bijkom. Leuk vind ik mensen die onderuit gaan. Niks ernstigs, gewoon een glijer en dan uiterst ongemakkelijk om zich heen kijken. Dan kun je me wegdragen. Komt omdat ik ervaringsdeskundige ben wat glijers betreft. Dus ik vind dat ik het recht heb om te lachen als anderen onderuit gaan.

Ik ben vaak in een goed humeur, zie overal de humor van in en als ik flinke tegenwind heb, probeer ik te overleven door te lachen. Ik neem mezelf niet zo serieus. Mensen die met mij werken, hebben het dan ook niet altijd makkelijk. Zo bromde een redactiechef jaren terug: “Mens, doe toch niet zo hinderlijk opgewekt.” Ik kwam niet meer bij en bombardeerde deze uitspraak, uiteraard tot grote ergernis van mijn redactiechef, tot een soort van levensmotto.

Soms tref je het. En werk je met mensen die dezelfde humor hebben. Een verademing. Zo leerde ik twee jaar terug Esther kennen. We gingen nauw samenwerken. Nadat we de aftastfase achter de rug hadden, gingen we los. God, wat konden we lachen samen. Hard lachen. Esther was altijd op de hoogte van het laatste nieuws op allerlei fronten. “Ka, ken jij Kakhiel?”, vroeg ze me proestend. Ik schudde mijn hoofd. “Moet je echt even googlen”, raadde ze me aan. Ik opende de site, zag de foto’s voorzien van tekstballonnetjes en moest zo verschrikkelijk lachen. De tranen rolden over mijn wangen. Verschrikt keken mijn collega’s op. Benieuwd waarom ik zo moest lachen, checkten ook zij de site. Ik hoorde geen schaterlach. Er rolde niemand over de grond. In de verte hoorde ik een klein lachje. Kakhiel was iets tussen Esther en mij. Dat was duidelijk.

Maar wie is Kakhiel? Geen idee. Hij houdt zijn identiteit goed geheim. Het verzinnen van teksten bij foto’s die hij van internet afhaalt, is wat hij doet. En sinds kort heeft hij die foto’s van treurige echtparen, truttige vriendinnen en fitte vutters gebundeld in het boekje Doei.

Ik zag het liggen bij de boekhandel. Ik was net boventallig verklaard waardoor de humoristische samenwerking met Esther bruut werd beëindigd. Ik wilde haar bedanken voor de leuke tijd die we hadden. Ik kocht Doei voor haar. Ik schreef er een kaart bij en stuurde het naar haar op. Ze bedankte me. En tijdens mijn afscheidsborrel kreeg ik een cadeautje van haar. Het boek Doei van Kakhiel. “Ik wist niet wat me overkwam”, vertrouwde ze me toe tijdens de borrel, “ik krijg dat boek van jou, terwijl ik het de dag ervoor voor jou had gekocht. Dat verzin je toch niet!” Nee. Dat verzin je niet. Dat verzint zelfs Kakhiel niet. Wat een dijenkletser. En als ik het even niet meer zie zitten, dat boventallig zijn, dan pak ik Doei erbij, sla het op een willekeurige bladzijde open en kom niet meer bij. Humor verlicht de pijn.

Doei
Kakhiel
ISBN 9048817552
€ 12,50

Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.