fb

Ka kijkt naar Jeuk

Ik ben niet zo’n enorme televisiekijker. En als ik al kijk, dan kijk ik gericht. Er zijn programma’s die ik absoluut niet wil missen. Daar ga ik dan ook echt voor zitten. College Tour is zo’n programma, hoewel ik moet toegeven: het hangt erg af van de gast die Twan Huys heeft uitgenodigd. Vrijdag was dat Anton Corbijn. Ik ben dol op het werk van Corbijn, maar ook op de man zelf. Hartstikke onhandig, zich geen raad wetend met al die aandacht, zat ie naast Twan en werd aangestaard door een zaal vol studenten. Binnen twee minuten zorgde Corbijn voor een desillusie bij die gretige studenten die vol ontzag naar hun held keken: als hij nu zou mogen kiezen, zou hij nooit voor fotografie hebben gekozen. Succes verder. Corbijn ten voeten uit.

Ik heb hem ooit een keer ontmoet. Een jaar na het overlijden van Herman Brood, was er een tentoonstelling in het Cobra Museum. Er werd Brood-kunst getoond en foto’s van Corbijn die hij in 1974 van Brood maakte. Hij was er op de dag dat ik erheen ging, ook. Ik kocht een fotoboek van hem en liet dat signeren. Achter mij stond een knakker met een boek van Herman Brood in zijn handen. Of Corbijn dat wilde signeren. Langzaam legde de fotograaf zijn zwarte signeer-stift neer, schudde zijn hoofd en zei: ‘nee, natuurlijk niet.’ De knakker met het Brood-boek droop af. Meesterlijk vond ik het.

Waar ik me ook enorm op verheug, elke zondag weer, is Penoza. Dat is opvallend. Want ik kan helemaal niet tegen spannende, zeg maar doodenge series. Ik lig daar wakker van, watje als ik ben. Maar Penoza triggert me. Ondanks dat ik het doodeng vind, kijk ik. Omdat ik zo’n empathie heb voor Carmen, de hoofdrolspeelster. Mama van de mafia. En van drie kinderen. Zo’n gestaalde kader die voor de duvel niet bang is. De griezelige scènes leiden regelmatig zo af, dat ik de verhaallijn volledig bijster ben. En toch blijf ik kijken. Met samengeknepen billen. Soms zelfs met mijn vingers in mijn oren, terwijl ik heel hard lalalalalala zing.

En als Penoza is afgelopen, blijf ik zitten. Dat is uitzonderlijk want mijn spanningsboog is niet zo lang. Maar na Penoza komt Jeuk. Ooit gezien? Ga dat kijken. Ga dat zien. Jeuk is een feest der herkenning voor mannen, een zucht van herkenning voor vrouwen. Schaamteloze comedy. Met Peter Heerschop, Thomas Acda in de hoofdrol. Zij spelen zichzelf. En dat is wel zo onwaarschijnlijk grappig en zo herkenbaar. En elke uitzending zit er wel een bekende Nederlander in. Zo schuwde Frits Huffnagel van de VVD Jeuk niet om mee te spelen. Als een frauderende wethouder die sjanste met een gayescort. Hilarisch.

De programmering van Jeuk, namelijk na dat bloedstollende Penoza, is briljant. Zo ga ik gierend naar mijn bed. En speer ik naar Dromenland, waar Carmen en consorten niet mogen komen. Wel zo lekker voor mijn gemoedstoestand.

Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

Reageer ook