“Goh”, zeggen mensen soms tegen mij, “jij maakt ook altijd echt van alles mee he? Ik word soms moe als ik het allemaal lees. Maar ik denk dat jij echt een heel leuk dynamisch leven hebt. Ik ben daar een beetje jaloers op. Dat mag je best weten.” Dat zeggen mensen soms tegen mij. Ik word daar altijd een beetje ongemakkelijk van. Want ja, ik maak best veel mee, maar zo’n leuk, dynamisch, sprankelend leven heb ik niet 24 uur per dag. Wel is het zo dat er altijd wel iets gebeurt. Noem het onhandigheid, noem het motorisch gestoord, noem het what ever, maar geloof me als ik zeg dat het ook enorm vermoeiend is.
Zo ging ik een tijdje terug met vier vriendinnen uit eten in het altijd chique Laren. Voor de gelegenheid had ik een keurig jasje aangedaan, maar wel gewoon mijn Palladiums onder mijn broek. Ook ik heb mijn grenzen. Julia parkeert haar auto, ik zwiep mijn rechterbeen naar buiten die in een dampende hoop stront belandt. Kokhalzend bekijk ik de profielzool die ramvol poep zit. Met wat zakdoekjes veeg ik het ergste eraf. Schuier mijn voet over de klinkertjes waardoor de stront vrolijk opkrult aan de zijkanten van mijn Palladium. Mijn vriendinnen liggen dubbel van ellende en van het lachen. Op de chique inloopmat van het restaurant veeg ik driftig mijn rechterschoen af. Niet veel later tref ik mijzelf aan in het toilet, waar ik proppen wc-papier in de pot doop om mijn zool schoon te maken.
Met diezelfde vier vriendinnen prikte ik maandagavond weer een vorkje. We namen het leven door, haalde het poepincident van het vorige etentje nog even aan, en handenwrijvend vroegen mijn matties zich af wat er nu weer op stapel stond.
Nou, een lekke achterband. Is dat wat? Gewoon helemaal plat. Geen zuchtje lucht meer in. Hij was vol toen ik naar het restaurant fietste en leeg toen ik mijn buik rond had gegeten. De fietsenstalling bij het station bood soelaas. Een chagrijnige kerel, knikte naar de fietspomp: een slangetje dat uit de muur kwam. Ik snapte er niks van en die chagrijnige kerel maakte geen enkele aanstalten om mij te helpen. Marit zette haar fiets tegen de muur en pompte mijn band vakkundig op. Een thuisbrengertje, zo bleek de volgende ochtend.
Nu heb ik al twee dagen een klein fietspompje in mijn krat liggen, zodat ik als ik ergens ben geweest, snel mijn band kan oppompen en dan flink doortrappen naar de plaats van bestemming. En zo sta ik kromgebogen over mijn achterwiel omdat het pompje zo’n verrekt kort slangetje heeft, woest mijn band op te pompen na een slopende les in de sportschool. Heel dynamisch inderdaad.
Voordeel is wel dat ik door al die toestanden slaap als een os. En dat is ook best heel dynamisch en sprankelend, maar vooral rustgevend. Want er is veel energie nodig om zo’n leuk dynamisch leven aan te kunnen.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De foto van Karin is gemaakt door Sarah Schaap
