Ik heb de pepernoten en borstplaat nog maar net achter mijn kiezen, of ik hol alweer naar het volgende evenement: Boompje Hakken. We worden elk jaar uitgenodigd voor dit feest, door André van Dam, directeur van DeLorentz & Partners, een zakenrelatie van Robert. En elk jaar houden wij meer van André, omdat het zo leuk is.
Op dit evenement komen voornamelijk ICT’ers af. Dat zijn van nature niet de meest sprankelende mensen, maar naar vier jaar ben ik tamelijk aan deze computertechneuten gewend, niet in de laatste plaats omdat ik er zelf ook een thuis heb zitten.
Goed. Boompje hakken. In de bossen van de Lage Vuursche heeft Van Dam een perceeltje. Gewapend met een zaag stampen wij het perceel in. De man voorop, daarachter twee opgewonden boenders en ik als hekkensluiter met de fotocamera. Jaarlijks krijgen we de terugkerende discussie: wat is een mooie boom? Welke gaan we dit jaar omzagen? Het liefst wil ik een boompje van zo’n 25 centimeter hoog: pot erom heen, balletje erin en klaar. Daar denken mijn mannen heel anders over. Geen boom is ze te groot. Omdat ik niet als een viswijf te keer wil gaan in dat vredige bos –wat moet Andre wel niet van me denken?- sis ik: “Nee, niet die! Die is te groohoot.” Dat snappen mijn mannen niet. Terwijl ik struikel over zoveel natuur, wijs ik er eentje aan. Mijn mannen kijken me aan of ik gek ben. Oké. Razendsnel verander ik de tactiek. Ik hol op een boom af waarvan ik vermoed dat die door de mannenkeuring komt. Mis. Ik geef het op en laat het uitzoeken en zagen over aan de mannen.
Ik slenter terug naar de gezelligheid. Het koortje zingt gevoelige kerstliedjes, de beenham en worsten worden smakelijk gebakken en ik maak een dansje met de kerstman die niet weet waar ie kijken moet. De boom wordt in de auto gepropt en thuis gelijk neergezet. Ik wil dat nog helemaal niet, vind het nog veel te vroeg, maar wat ik vind, doet er nu even niet toe. Als de boom rechtstaat kijken we met zijn alle in een kale plek, zo halverwege de boom. Ik vind die hele boom niks. Robert springt op, pakt een van de losse kersttakken die we ook mee snaaiden, boort een gat in de kerstboomstam en prikt de kersttak erdoor. Probleem opgelost!
Al een aantal dagen staat de boom met lampjes en de oude piek van mijn oma te wachten op ballen en slingers. Elke dag verzamel ik moed om de kerstdozen uit de kelder te hijsen. Het is me nog niet gelukt de moed bij elkaar te pakken. Maar goed het is dan ook nog geen Kerst. En god, wie zong nou die prachtige zin ‘De jacht is mooier dan de vangst’? Ware woorden zo in de laatste maand van het jaar.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
