“Nou”, zegt De Man, “dan moeten we maar eens gaan kijken waar we in de meivakantie naar toe gaan, hè?” Het is januari. Ik knik. “Halen we de vouwwagen weer van stal en gaan”, straalt De Man. Ja. Gaan. Op de een of andere manier vind ik op vakantie met de vouwwagen voor een enkele week gedoe. Ik moet net zoveel meenemen voor één week als voor drie weken. Maar ben maar zeven dagen weg. Nou ja, het is januari ik heb nog even om na te denken.
“We moeten nou echt eens even gaan kijken waar we in de meivakantie naar toe gaan, he?”, meldt De Man. Het is april. Ja. Als ik eraan denk dat we allemaal mee moeten nemen (beddengoed, linnengoed, kleding, koffiezetapparaat, pannen en wat? Oh jah, emmer en schep) zakt de moed me in de schoenen.
Als De Man naar zijn werk is, en ik even tijd tussen twee afspraken heb, speur ik internet af. Niet naar een camping waar we met de vouwwagen terecht kunnen, maar waar alles voor ons klaar staat. Het is een jungle al die campings op internet, maar al snel vind ik een heel leuke site: www.eurocamp.nl Voor ik het weet zit ik veel te lang te kijken en te vergelijken op deze site. Eigenlijk is alles leuk. Keuzes, keuzes. Wat wil ik? Ik wil in elk geval een camping met een zwembad en een speeltuin. Maar ik wil ook leuke bezienswaardigheden in de omgeving. Een leuk stadje waar ik gezellig kan shoppen terwijl mijn drie mannen onder een boom in de schaduw een ijsje eten en mij mijn gang laten gaan en af en toe vrolijk naar me zwaaien. Een kasteel of museum bezoeken. Dat werk.
En als we dan toch niet die vouwwagen aan onze auto haken, dan kunnen we best wat verder rijden. Zal ik eens even kijken naar de campings in Frankrijk? Gaan we lekker naar Frankrijk. Kan mij het schelen. Ik klik verder en vind uiteindelijk een hartstikke leuke camping in het stadje Le Bugue in de Dordogne. En weet je wat, ben nu toch goed op dreef, we gaan lekker in een stacaravan, ik heb wat geld gespaard. Mijn hart maakt een sprongetje: er is een koffiezetapparaat. Hoef ik de mijne niet mee te slepen. En geen beddengoed. En geen linnengoed. Ik zie dat er een vaatwasser staat. Zal De Man kunnen waarderen; hij staat immers dagelijks old skool met een sopje en afwasborstel ons servies schoon te poedelen.
Ik check of stacaravan Aspect vrij is als wij willen komen. Ik vul netjes de gegevens in, druk op ‘zend’ en ontvang snel daarna de bevestiging. We gaan! Ik maak een dansje in de kamer en kan niet wachten het mijn mannen te vertellen.
Het goede nieuws moet even indalen in de mannenhersens, maar als het dan is ingedaald, breekt de feestvreugde los. “Naar Fransrijk?”, gilt mijn kleinste terwijl mijn oudste roept: “Nee man, FranKrijk”, holt De Man naar de computer om de camping te kijken. Hij knikt goedkeurend.
Enige minpuntje is dat we dit jaar Koningsdag niet in Nederland zijn. Nou vooruit, ik neem wel wat oranje prullaria mee en vieren we Alex feestje gewoon in Le Bugue. Heb toch ruimte zat voor wat extra spullen.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
