De meivakantie van vorig jaar lag nog vers in mijn geheugen; twee lange weken geen school. Het weer: koud. Herfstachtig. Uren zaten we die vrije dagen te knutselen. Bakten we koekjes tot we er misselijk van werden. Ging ik met die mannen naar een indoorspeeltuin op een dag dat ik volledig zen was. Want daar gaat geen enkele ouder voor zijn lol heen. Eindelijk: maandag kwam in zicht. Enthousiast zwaaide ik ze uit, die kerels van me. Queen Mum had het koninkrijk weer voor zichzelf en nam zich voor het volgend jaar anders te doen.
Ik overlegde een half jaar geleden met De Man. Ons jaarlijks stedentripje konden we mooi in de meivakantie plempen. De bestemming: Parijs. Iedereen om mij heen gaat altijd voor een appel en ei op reis: voor nog geen honderd euro naar Barcelona. Ik vind dat soort aanbiedingen nooit. Dus schakelde ik stedentrips.nl in. Ieder zijn talent en zij barsten ervan.
Ik vroeg de jongens wat ze wilden; met het vliegtuig naar de lichtstad of met de Thalys. Unaniem werd voor het laatste vervoersmiddel gekozen. In nog geen vier uur kadengden we naar Parijs. Op Gare du Nord dreigde het even mis te gaan; ik stond tussen een schoonmaaktreintje maar had dat niet in de gaten. De bestuurder ervan had op zijn beurt niet door dat ik daar nietsvermoedend bevond en gaf een flinke dot gas. Mijn rechterbeen werd behoorlijk geraakt en was bont en blauw en stram. Een dame redde mijn vege lijf door mij tussen de wagonnetjes te zeulen. Ik had mijn been wel kunnen verbrijzelen en in dat licht gezien, viel het reuze mee.
De Man was onze metroheld. Hij zocht de lijnen uit, wist welk station we moesten hebben en wat voor een kaartje we daarvoor nodig hadden. De voorbereiding van ons programma had iets beter gekund. Zo hebben de Fransen 1 mei, de dag dat we aankwamen, vrij en is het Louvre op dinsdag gesloten. Staat in alle gidsen, op alle sites. We vonden het al zo verdacht rustig die dag. Wij lieten de trip over aan toevalligheden. En zo kwam het dat we woensdagavond met de zus van De Man en haar familie met z’n achten luidruchtig dineerden in een Frans restaurant. Ontdekte ik een megabeeld van George Pompidou in een park op de Champs Elysees. We vergaten het Louvre en bezochten het natuurhistorisch museum Grande Galerie de l’Évolution wat geweldig bleek te zijn voor kinderen. Vanuit ons hotel keken we uit op de Eiffeltoren. Elke avond na het eten maakten we wandelingetje naar deze meest bezochte bezienswaardigheid van Frankrijk. Ondervonden we dat het ’s avonds veel minder druk is en je ‘m dan wel kan beklimmen. Ik zwaaide ze uit, mijn mannen toen ze de trappen van de toren bestegen. Kreeg een brok in mijn keel toen om tien uur de verlichting ervan aanging en haalde opgelucht adem toen ze weer veilig op de grond stonden.
De laatste dag namen we een duik in een tropisch zwembad en zaten een paar uur later als vier gewelde rozijnen in de Thalys naar huis. Stonden om acht uur stil op het spoor, herdachten de oorlogsslachtoffers, overdachten ons reisje. Terwijl we kauwend op de die dag gekochte croissantjes brainstormden over de stedentrip. Die van volgend jaar.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
