Vrolijk zwaait de postbode. Mijn oudste spurt naar de brievenbus om de post op te rapen. “Hee deze brief is voor mij”, zwaait hij met een witte envelop. We maken de brief samen open. “En? En?”, vraagt ie opgewonden. Het is een uitnodiging van de GGD. Of de 9-jarige van ons gezin een week later twee prikken wil komen halen. Mijn oudste schudt zijn hoofd. “Moet van de koning”, lieg ik. Het gaat om de vaccinatie tegen DTP en BMR. “Deze prik wordt ook wel de ‘stereoprik’ genoemd, omdat er twee vaccinaties tegelijk worden gegeven”, lees ik in de bijgesloten folder.
Mijn oudste is stil. Mijn jongste wil alles, maar dan ook alles over de prik en de koning weten. “Oh nee”, roept mijn oudste paniekerig, “je krijgt in allebei je armen tegelijk een prik.” Hij laat me het filmpje op zijn tablet zien. Ik slik en herpak me. Ineens denk ik aan één van de eerste prikken die mijn oudste kreeg.
Hij was een paar maanden. In de wachtruimte van het consultatiebureau was het koud. Mijn oudste moest ik vast uitkleden. Ik weigerde. Ik zou hem uitkleden als ik aan de beurt was. De assistente siste. Ik siste terug. Wie was hier nou zijn moeder? Toen werden we geroepen, mijn oudste en ik. De dokter pakte zijn romige armpje met dikke plooien bij zijn elleboog. Vol vertrouwen keek mijn oudste haar aan. Ze pakte de injectie, zette ‘m in dat romige armpje. Ik verstarde. Nee. Dat zag ik niet goed. Aan het verschrikte hoofd van de dokter zag ik dat het wel goed had gezien; de naald was afgebroken. Mijn oudste zette het op een brullen, tranen sprongen uit zijn ogen. Ik had een torenhoge hartslag. Wat een prutser was dit. Ze peuterde het achtergebleven stukje naald uit het romige armpje en stamelde ‘dat dit nog nooit was gebeurd’. Nee, zo werd ik ooit door een poedel in mijn kuit gebeten. Deed ie anders ook nooit. De tweede injectie was een drama. Mijn oudste vond het gesneden en was niet te houden.
Hij weet er niets meer van. Ik wel.
’s Ochtends zit hij met een wit hoofd aan een boterhammetje, mijn oudste. “Maar, ik ga gezellig met je mee hoor”, grijnst mijn kleinste. Ik zie mijn oudste denken: ‘jouw tijd komt nog wel, gozer’. ’s Middags is het zover. Mijn oudste is op van de zenuwen. Wil niet. In de gymzaal staat een lange rij naar angstzweet-ruikende 9-jarigen. Dan is het zover. Mijn oudste is aan de beurt. Ik loop mee. Hij gaat tussen twee prikdames inzitten. Zijn romige armpjes van weleer hebben plaatsgemaakt voor gespierde jongensarmen. Dan verrast hij een ieder. “Ik wil eerst even wat vragen.” Zijn armen over elkaar. “Doen deze prikken erg veel pijn?”. De prikdames zijn even uit het lood geslagen. Stamelen een onsamenhangend verhaal. Mijn oudste knikt. En dan tellen ze af, die prikdames. Mijn kleinste staat front row. De twee naalden verdwijnen in de bovenarmen van mijn oudste die au au au au au au auuuuwww roept. “Het lijkt wel alsof je aan het puffen bent, zoals bij een bevalling”, prijst de linker prikdame mijn oudste. Mijn oudste kijkt haar vals aan en trekt nijdig zijn trui aan.
Zwijgend zit ie in de auto. De stereoprik was geen succes, zoveel is wel duidelijk. “Duh, bevallen. Wat kletst die mevrouw nou? Het beviel helemaal niet”, snoeft ie. Ik ga stuk maar kijk strak voor me uit. “Ze is gewoon een dombo”, geeft mijn kleinste hem gelijk. Mijn kleinste is doorzichtig van angst. Weet nu wat hem te wachten staat. Mijn oudste slaat een arm om hem heen. “En je weet, als jij moet ga ik gezellig met je mee hoor”, haalt mijn oudste zijn gram. Nou ja. Over twee jaar zien we wel weer verder.
Lees ook:
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
