Twee weken meivakantie dwingen mij tot creatieve doch niet al te dure uitjes met mijn mannen te verzinnen. Voor de tweede maandag in de vakantie heb ik een leuke gevonden: een kidstour in kasteel De Haar. Ik ben gek op kastelen. Vroeger wilde ik, als ik groot zou zijn, kabouter worden. Al snel wezen mijn medekleuters mij erop dat kabouter geen beroep was. Mijn droom spatte uiteen.
Op een goede tweede plek stond: barones in een kasteel. Dat leek me wel wat. Met van die vrolijke meiden die voor me kookten, koene ridders die voor me vochten, de baron die van me hield en dat alles op een schitterend kasteel. Met van die eindeloze tuinen. Met rozen. En prieeltjes. En beelden. Helaas. Ik ben geen barones geworden. Maar gelukkig zijn er veel kastelen in de buurt. Leuk om met mijn mannen te bezoeken.
De kidstour ‘Op zoek in je pyjamabroek’ leek me hilarisch. Momenteel zijn de slaapkamers in De Haar namelijk open voor publiek. Normaal mag je daar niet komen, maar nu mag je uitgebreid rondkijken in de slaapvertrekken.
Zondagavond. Mijn kleinste begint alvast met zijn favoriete vraag. “Gaan we morgen nog wat leuks doen?”, vraagt hij. Ik knik. En vertel wat er op het programma staat. Naar een kasteel? In pyjama?! De ogen van mijn mannen worden groot. “Ga jij dan ook in pyjama”, vraagt mijn oudste op z’n hoede.
Ik schud mijn hoofd. Hij haalt opgelucht adem. Ik kan hem geen ongelijk geven. Ik in pyjama is voor niemand leuk. Ik zie er ’s ochtends uit als Bassie. Allerlei kleuren en motieven komen samen in mijn comfortabele kleding. En iedereen weet: comfortabele kleding is nooit leuk om te zien. Maar goed, ik ben niet voor niets geen barones geworden en hoef dus ook geen chique slaaptoestand aan.
De volgende morgen zitten ze in hun pyjama op de achterbank, mijn mannen. Een beetje ongemakkelijk, dat wel. Want stel nou dat zij de enigen in pyjama zijn. Dat ik het verkeerd heb begrepen. Ik druk ze op hun hart dat ik het heel goed heb begrepen: “Trek je leukste pyjama aan, zoek onder leiding van een gids mee naar alle verborgen letters in de slaapkamers en ontvang na afloop een leuk kadootje”, lees ik voor.
Natuurlijk zijn mijn mannen de enige twee die zich aan de kledingvoorschriften hebben gehouden. “Zie je nou wel”, sist mijn kleinste. Ik houd de moed erin door te zeggen dat het in elk geval lekker makkelijk zit, zo’n pyjama. De gids bombardeert mijn kleinste tot het mand-jongetje; hij heeft de belangrijke taak een mand te dragen waar de gevonden letters van de fotozoektocht in moeten worden gedaan. Aan het eind van de tour vormen deze letters een woord. Uiteraard assisteert mijn oudste zijn broertje.
De slaapkamers zijn prachtig. De bedden nodigen echt enorm uit om er heel even in te liggen. Mijn oudste waarschuwt me. Als de dood is ie dat ik er in ga liggen. “De barones zorgde goed voor haar gasten; ze legde op tafel altijd een rol chocolaatjes klaar”, vertelt de gids. Chocolaatjes?! Als de groep de slaapkamer heeft verlaten, drentel ik nog even rond. Kijk of ergens camera’s hangen. Ik sluit weer aan. Mijn oudste kijkt naar me. “Mam. Wat heb je in je mond?” Ik haal mijn schouders op. Een chocolaatje meer of minder, dat merken de gasten van de barones vast niet….
Lees ook:
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
