Ik had het kunnen weten: David hield het zwijgen langer vol dan ik. Voor de zoveelste keer was het duidelijk: ik verlangde vuriger naar hem dan hij naar mij. Ongeveer elke minuut checkte ik mijn telefoon, hongerig naar een teken van hem.
Ik had me nog steeds ziek gemeld, veinsde een smerig griepje. Ik had tijd nodig. Om na te denken. Over wat ik wilde. Over de onrust die ik voelde. Over wat ik met David aan moest. “Vergeet hem, Lau. Hij is jou niet waard,” vond Paul. En niet in de laatste plaats moest ik mijn abortus een plek geven. Als ik het kindje had gehouden, was David misschien wel overstag gegaan, spookte door mijn hoofd. En toch, toch was ik blij dat ik dat niet had gedaan. Dat ik ons kind niet als bindmiddel had gebruikt. Dat had ik nooit kunnen verkopen aan mijn bloedje. Ik riep Cash and Munchkin, deed hun riem om en stampte de trap af.
Actie. Het was tijd voor beweging. Frisse lucht. Kwispelend en kwijlend liepen de hondjes voor me uit. Gedachteloos legde ik mijn hand op mijn buik. Het verlaten huis. Ik passeerde een bouwplaats. Gewend om een groep bouwvakkers te scannen, zag ik ‘m staan. Ontbloot bovenlijf, lange blonde lok voor zijn ogen, natte rode lippen. Het spel begon. Cash treuzelde lang genoeg bij een struikje zodat ik oogcontact kon maken. Beet! Met zijn rechterhand streek hij sensueel door zijn haar. Ik glimlachte, sloeg mijn ogen neer. Hij liep op me af, zijn blik strak op mij gericht. Ik pakte mijn sigaretten, bood hem er een aan, haalde opgelucht adem toen hij er een aannam. Toen ik de aansteker onder zijn sigaret hield keek ik hem aan. “Neuken?” vroeg ik fluisterend. Zijn ogen straalden.
Ik riep de honden, pakte de hand van mijn verovering. Charmant hield hij de deur van de toiletcabine open. Onze peuken schoten we weg. Ik trok de honden naar binnen en achter mij sloot hij de deur. Het was krap en warm in het hokje. Cash en Munchkin gingen liggen en knabbelden op een bot dat ik uit mijn handtas viste. “Naam?” vroeg mijn geile bouwvakker. “Laura,” hijgde ik. In mijn oor fluisterde hij: “Travis.” De ‘s’ hield hij lang aan. Ik sloot de klep van het ranzige toilet, klom er op, ging op mijn knieën zitten, mijn kont naar hem gericht. “Wow, je hebt geen slip aan.” Hij sloeg met zijn vlakke hand op mijn billen, voelde of mijn kut nat was. Cash gromde, ik zuchtte. “Draai je om.” Hij duwde me op mijn kont op de wc, hield mijn kin vast en stopte zijn lul in mijn mond. Met mijn tong bewerkte ik zijn harde paal. Hij duwde me tegen het dunne wandje van de cabine, trok mijn benen uit elkaar. Ik kantelde mijn bekken en Travis pompte in en uit me. Zijn lok viel voor zijn ogen, ik hoorde hoe hij zijn tanden op elkaar zette om zo min mogelijk geluid te maken toen hij klaarkwam. “Blijf in me, blijf me neuken,” huilde ik bijna. Ik klemde mijn benen om zijn middel, kwam piepend klaar. Met op mijn netvlies David. Een traan rolde over mijn wang. Travis zag het, likte ‘m weg. “Cynthia. Wat ben jij een geil wijf.” Hij ritste zijn broek dicht, aaide mijn honden en sneakte het toilet uit.
Ik deed de klep open en plaste zijn zaad uit. Cynthia. Zo leeg was wat ik deed. Ik fatsoeneerde mijn kleren en haar en sloot het hok. Ik keek op mijn mobiel. Tien minuten en achtendertig seconde had Travis erover gedaan. Ik snoot mijn neus. Morgen zou ik alles anders aanpakken.
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
