Eva (42) had zich het moederschap anders voorgesteld toen ze zestien jaar geleden haar dochter Lotte in haar armen hield. Het kleine roze meisje dat zachtjes piepend haar borst zocht, vertederde Eva tot op het bot. “Het is maar goed dat ik niet wist wat me allemaal te wachten stond met haar. Wat een hel. Waar heb ik dit aan verdiend?”
Als baby was Lotte een schatje. “Ze sliep al vrij snel de nachten door. Ze was tevreden, vrolijk en prachtig.” Als Lotte vier jaar is, krijgt ze een broertje. Dolgelukkig zijn Eva en haar man Rien met het jongetje. “Bas was een cadeautje. We hadden er niet meer op gerekend. Vanaf het moment dat ik met onze zoon thuis kwam, veranderde Lotte. Ze eiste de aandacht op, was gewend om altijd middelpunt te zijn. Ze veranderde van een lief kind in een onuitstaanbaar kreng. Ik dacht dat het een fase was.”
Alleen thuis onuitstaanbaar
Het was geen fase, Lotte bleef continu op een negatieve manier aandacht vragen. Aanvankelijk reageerden Eva en Rien rustig op haar. Verdeelden de aandacht over hun twee kinderen. Het was niet genoeg. “Ik was blij als Lotte op school was, dan had ik even rust en tijd met ons zoontje.” Op de basisschool vertoont Lotte geen vervelend gedrag, ze laat het alleen thuis zien. “Dat was voor Rien en mij frustrerend. Want als we er even doorheen zaten, dan geloofde geen mens dat onze dochter zo lastig was. Ze was immers altijd vriendelijk. Ja, bij anderen, maar niet bij ons.”
Piercing in neus
Inmiddels zit Lotte in de vierde klas van de havo. “Ik schaam me kapot voor haar uiterlijk. Ze heeft haar blonde haar pikzwart geverfd en loopt altijd in zwarte, sombere kleding. Opeens kwam ze thuis met een piercing in haar neus. Ik vroeg haar hoe dat kon, daarvoor hadden Rien en ik toestemming moeten geven. Ze haalde haar schouders op en zei dat ik ‘mijn bek moest houden’. Dat is het taalgebruik dat ze thuis bezigt. Ze scheldt mij steeds uit. Rien niet, voor hem heeft ze kennelijk iets meer respect, maar ik ben de sloof in huis die je gewoon kunt afblaffen.”
Slapeloze nachten
Toen Eva een zenuwinzinking nabij was, maakte ze een afspraak bij haar huisarts. Ze stortte haar hart uit en kreeg kalmeringstabletten mee. “Ik sliep ’s nachts nauwelijks en overdag liep ik op eieren.” Haar dochter drijft haar tot wanhoop en grote schaamte. Zo vaak heeft ze zich afgevraagd waarom Lotte zich op deze onaangename manier gedraagt. “Wij zijn een heel gewoon doorsnee gezin. Rien heeft een goede baan als accountant, ik werk drie dagen in de zorg. Met onze zoon gaat het prima, met hem hebben we nooit problemen. Maar Lotte is echt een nagel aan mijn doodskist.” Ze vindt het verschrikkelijk om te zeggen, maar Eva kan niet wachten tot ze uit huis gaat. Dan komt er weer rust in de tent. “Maar ik vrees dat ze voorlopig thuis blijft wonen. Als was het alleen maar om mij dwars te zitten.”
