Als ik in een restaurant de menukaart krijg, blader ik eerst door naar achteren. Op zoek naar de desserts. Ik ben namelijk een toetjesmonster. Nee, geen ijs, maar lekkere, smaakvolle nagerechten. Omdat ik weinig tijd en zin heb om dagelijks als een Ka Braakhekke in de keuken tekeer te gaan en de meest fantastische toetjes op tafel te toveren, ga ik voor makkelijk. Gek ben ik op kwark, vla en yoghurt. Ontzettend lekker vind ik de combinatie van yoghurt met gele vla heel hard door elkaar geroerd met een klodder jam. Maar gewoon een schaaltje vanillevla vind ik ook heerlijk.
Mijn mannen zijn ook dol op toetjes. De kans om een heuse vla-artiest te ontmoeten en vla te proeven lieten wij dan ook niet schieten. Op woensdagmiddag reisden wij naar Amsterdam want daar ging het allemaal gebeuren: Campina presenteerde de vernieuwde vla en Daniel Kok liet zijn kunsten zien.
Mijn mannen konden zich niets voorstellen bij een vla-artiest. Ik ook niet. Daniel zag er ook helemaal niet kunstenaarachtig uit, integendeel; een aardige, vrolijke man met krullen. Ik pakte een pak vla van de tafel en las op het pak dat er geen kunstmatige kleur- en smaakstoffen zijn toegevoegd en dat het een bron van calcium is. En calcium, dat weten we allemaal, is goed voor de botten. Bovendien is de Campina-vla een bron van proteïne die ik goed kan gebruiken na een rondje krachttraining om mijn spieren op peil te houden. Allemaal leuk een aardig, maar smaakte de vla ook? Ik sneakte naar een hoekje op zoek naar een schaaltje. Mijn oudste trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik ken haar niet hoor’, zag ik hem denken. Ik schonk een beetje vla in en bij gebrek aan een lepeltje zette ik het schaaltje aan mijn mond. Oeh! Heerlijk.
Inmiddels was vla-kunstenaar Daniel begonnen. Hij tekende met de chocoladevla van Campina in de vla. Geweldig! Het was Olaf, de sneeuwpop uit Frozen. Mijn kleinste zat met het puntje van zijn toch uit zijn mond en tekende een gezicht. Mijn oudste had al twee kunstwerkloze bakjes vla naar binnen gelepeld. Glunderend. “Lekker mam, dit is echt lekkere vla.” Ik siste dat hij ook een kunstwerk moest maken. Hij vulde zijn bakje weer, bestrooide het met cacaopoeder en twee bosbessen en vond het gesneden. De aanbevolen 450 milliliter zuivel per dag haalde hij vandaag met gemak.
Nadat Daniel een prinses uit Frozen had getekend en een super stoere Hulk in de vla toverde vertrokken we weer. Op de terugweg haalden we in de supermarkt nog even een paar pakken (naast vanille en chocola, mikten we ook nog een pak karamel en blanke vla in het mandje) vla voor thuis zodat we De Man ook konden laten zien wat we hadden geleerd.
Ons toetjesleven is niet meer hetzelfde… dagelijks proberen we de meest fantastische kunstwerken te maken. Maar eerlijk is eerlijk: het naar binnen lepelen van de vla gaat ons eigenlijk het best af. Ieder zijn talent of zoiets…
Wil je Daniel aan het werk zien? Bekijk dan het filmpje hieronder.
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
