Robert en ik hadden nog geen kinderen. Ook nog geen plannen in die richting. Wel hadden we regelmatig klein grut over de vloer. Toen we toen waren aan nieuwe meubelen besloten we te kiezen voor kindproof. Want: in ons huis moet worden geleefd. We wonen tenslotte niet in een museum.
Zo is onze salontafel van eikenhout. Hip gewhite washed en met vier ronde hoeken. Dat is beter voor het tere kinderhoofdje mocht het ondanks dat het anti-slip sokken draagt een schuivertje maken. En als die dikke zwarte markeerstift in dat kleine knuistje doordrukt op de tekening met koppoters, is er niets aan de hand. Dat vinden wij niet erg. Uitgeschoten met de rode, groene, blauwe en gele stiften? Kind, geeft niks. Brand is erger.
Lekker zitstoeltje
Van de week keek ik naar de inmiddels kleurrijke en doorleefde salontafel. Vervolgens keek ik naar mijn mannen die inmiddels prima binnen de lijntjes kunnen kleuren. Ik dacht: het wordt tijd voor een nieuwe tafel. En ook de leren bank mag de deur uit. Die kochten we zodat we vlekken van Liga-handjes, macaroni, tomatensoep, een tuitbekertje Roosvice en van een geprakte banaan makkelijk konden verwijderen. Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen als je een witte, designbank van stof hebt. Het ‘lekkere zitstoeltje’ ook van leer, begint te slijten. Met vrolijk ducttape, met een panterprintje, heb ik de leuning geplakt. Ziet er niet uit, maar de stoel zit zo lekker. Toch vermoed ik dat ie tegelijk met salontafel en bank bij het grofvuil wordt gezet.
Robuuste tafel
Maar onze robuuste tafel, die grote die achterin de kamer staat, blijft. Gewoon waar ie staat. Niets meer aan doen. Ik ben verknocht aan die tafel. Het is een grote waaraan met gemak zes stoelen kunnen worden geschoven. Eten we met z’n achten? Geen punt, zetten we er gewoon nog twee stoelen bij.
Voor altijd
Voordat ik mijn eigen schrijfkantoortje had, werkte ik aan de achterkant van de tafel. Kon ik mooi de tuin inkijken. Op diezelfde tafel staat een vaas bloemen. Vaste vrolijke prik. Zijn de jongens aan het knutselen? Doen ze aan tafel. Moet er worden gegeten? Schuiven we de boel aan de kant en hebben ruimte zat voor de borden en de pannen. De krant lezen doe ik aan die tafel. Kan lekker breeduit want altijd ruimte genoeg. Nee. Mijn robuuste tafel verlaat het huis niet. Tenzij íe door zijn poten zakt.
Die kans acht ik klein. Onze tafel heeft het eeuwige leven. Weet ik zeker.
Hebben jullie ook zo’n lekkere grote tafel? Waarom koos je daarvoor? Karin vond haar tafel op Robuustetafels.nl. We zijn benieuwd! Vertel het ons in de comments onder dit artikel. Vinden we gezellig :-).
